Το βιβλίο αυτό, γραμμένο το 1864, είναι το πρώτο και το πιο παράξενο από τα αριστουργήματα του Ντοστογιέβσκη και συνάμα προάγγελος όλων των έργων που ακολούθησαν. Αποτελεί την κρίσιμη καμπή γιατί προαναγγέλλει τις ηθικές, πολιτικές και κοινωνικές ιδέες με τις οποίες θα ασχοληθεί με μνημειώδη τρόπο στο Έγκλημα και Τιμωρία, στον Ηλίθιο, στους Αδελφούς Καραμαζόβ και στους Δαιμονισμένους. Ξεφεύγοντας από τον καθιερωμένο τρόπο γραφής με τρόπους πρωτόγνωρους, αυτό το κλασικό μυθιστόρημα μάς μιλάει για την «απόδραση» από την κοινωνία και την κάθοδο στον υπόκοσμο -Υπόγειο- ενός Ρώσου αξιωματούχου του 19ου αιώνα.
«Είμαι άρρωστος άνθρωπος... Είμαι κακός άνθρωπος», φωνάζει απεγνωσμένα ο ανώνυμος ήρωας του βιβλίου. Και από το «Υπόγειο» αναδύεται η γεμάτη πάθος εξομολόγηση ενός ανθρώπου που υποφέρει. Η χωρίς έλεος αυτή αυτοκριτική έχει αναδείξει έναν από τους μεγαλύτερους αντι-ήρωες της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας.