Ο γιατρός Στέργιος X. αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα του μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, το 1949, και, με χιλιάδες άλλους πολιτικούς πρόσφυγες, να οδηγηθεί στην Τασκένδη του μακρινού Ουζμπεκιστάν. Δεκαοχτώ χρόνια αργότερα -βαθιά απογοητευμένος από τη διάλυση των παλιών του ιδανικών, τον αλληλοσπαραγμό των συντρόφων του και την κομματική παρέμβαση στην προσωπική του ζωή, που θέτει σε κίνδυνο τη γυναίκα που αγαπάει «παράνομα»-, θα αφήσει πίσω του για πάντα την «πατρίδα από βαμβάκι» και, μαζί, τον μοιραίο έρωτα που έζησε εκεί.
Παίρνει με την οικογένειά του το τρένο και ταξιδεύει, μέσω Μόσχας, για τα Σκόπια, με στόχο να φτάσει σε απόσταση αναπνοής στην Ελλάδα της χούντας. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής αυτής, ο Στέργιος X. θα ανακαλέσει τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του -που συνδέονται με τραγικές πτυχές της ελληνικής ιστορίας- από τη δεκαετία του 1930 έως τη δικτατορία των συνταγματαρχών. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία στο μυθιστόρημα της Χουζούρη είναι το σκάλισμα της πληγής ως το μεδούλι τώρα που ο κύκλος έχει κλείσει οριστικά και η εμπειρία των παλαιότερων μπορεί να γίνει πηγή αναστοχασμού για τους νεότερους, σε μια εποχή όπου οι εξόριστοι (πολιτικοί, φυλετικοί και κοινωνικοί εξόριστοι) βρίσκονται και πάλι, έστω και μέσα από εντελώς διαφορετικούς δρόμους, στο προσκήνιο».