«Θυμόταν ένα χάδι πριν μερικά χρόνια, εκείνος ο άνδρας τής είχε χαϊδέψει το κεφάλι, ανακατεύοντας τα μαλλιά της, μια κίνηση απροσδόκητη που δεν την περίμενε και ο άνδρας δεν την επανέλαβε, για δευτερόλεπτα είχε νιώσει εξαίσια, δεν θυμόταν ποιος ήταν εκείνος, δεν είχε πρόσωπο, μόνο αυτό το απρόσμενο χάδι, ένα τέτοιο χάδι άξιζε περισσότερο από ταξίδι στην Κίνα. Αλλά αν ήταν αυτός; Αν τη χάιδευε αυτός; της πέρασε από το μυαλό και πάγωσε στη σκέψη. Όχι, όχι αυτός. Αυτός άλλωστε δεν θα μπορεί να χαϊδέψει, θα κουνάει τα μπράτσα του ακατάσχετα σαν σβούρα... Κι εκείνη τη στιγμή αυτός, αυτός, ο ζητιάνος χωρίς χέρια, πέρασε πάνω σ' ένα αυτοσχέδιο καροτσάκι που το έσπρωχνε ένα αγόρι με γυναικείες παντόφλες».

Η τέχνη να μην αισθάνεσαι τίποτα αποτελείται από αμέτρητες τέτοιες στιγμές: μεταμορφώσεις της καθημερινότητας, συναντήσεις μεταξύ του γνωστού και του αγνώστου. Η σύγχρονη Αθήνα αμφιταλαντεύεται μπροστά μας, το περίγραμμα ενός σκίτσου σκοτεινιάζει και θολώνει, το πρόσωπο ενός φίλου είναι ταυτόχρονα αγαπημένο και παράξενο. Το παραμικρό γεγονός, η παραμικρή αλλαγή στην ποιότητα του φωτός, μπορεί να τα αλλάξει όλα.

Δεκαπέντε διηγήματα με λάμψεις ομορφιάς, κροτίδες μαύρου χιούμορ και κάτι άλλο, αδύνατο να εντοπιστεί, που τα κάνει αξέχαστα, κάτι σαν το χάδι του ανθρώπου χωρίς χέρια. Οι ιστορίες της Έρσης Σωτηροπούλου επινοούν τελικά έναν νέο τρόπο να βλέπουμε.