Η υπαστυνόμος Όλγα Πετροπούλου λατρεύει τον Μπόρχες και τα μαθηματικά. Άριστη μαθήτρια, θα μπορούσε να έχει εισαχθεί σε οποιαδήποτε ανώτατη σχολή και να έχει ακολουθήσει οποιαδήποτε σταδιοδρομία. Η επιθυμία της για γρήγορη επαγγελματική αποκατάσταση, σε συνδυασμό με μια ρομαντική ψευδαίσθηση για τη δουλειά του αστυνομικού, βγαλμένη περισσότερο μέσα από τα βιβλία παρά από τη μελέτη της πραγματικότητας, την οδήγησαν, τελικά, να προτιμήσει τη Σχολή Αξιωματικών της αστυνομίας. Φυσικά, οι αυταπάτες για τη δουλειά που επέλεξε δεν άργησαν να διαλυθούν. Για τους άνδρες συναδέλφους της, "γυναίκα αστυνομικός" σήμαινε απλώς γραμματέας χωρίς ωράριο. Ωραία, επιθυμητή, απρόσιτη, και ταυτόχρονα εργατική και αποτελεσματική, δεν άργησε να γίνει το μαύρο πρόβατο των προϊσταμένων της, που δεν έχαναν ευκαιρία να της φορτώνουν άβολες βάρδιες και άχαρες, ανούσιες αποστολές. Ωστόσο, η τύχη και η ευφυΐα της θέλησαν να εξελιχθούν τα πράγματα αλλιώς. Στην καρδιά της κρίσης, η Όλγα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια σειρά από δύσκολες υποθέσεις, όπου το κοινό έγκλημα, η πολιτική αυθαιρεσία και η λεγόμενη τρομοκρατία διαπλέκονται, με ασαφή, δυσδιάκριτα όρια. Στις επτά αυτοτελείς ιστορίες αυτού του τόμου, η νεαρή υπαστυνόμος δεν θα βρεθεί αντιμέτωπη μόνο με δολοφόνους, εκβιαστές και τοκογλύφους, αλλά -κυρίως- μ' έναν βαθιά διαβρωμένο κρατικό μηχανισμό που, σε αγαστή συνεργασία με το παρακράτος, βάζει πλάτη στο οργανωμένο έγκλημα, όποτε αυτό του είναι χρήσιμο για να σκεπάσει τη δική του κόπρο. Η Όλγα δεν είναι ένα νέο είδος μασκοφόρου εκδικητή που κυνηγά και τιμωρεί το κακό, απ' όπου κι αν προέρχεται. Συμβιβασμένη με το ρόλο της, θέλει απλώς να λύνει τα προβλήματα, για την ίδια τη χαρά της λύσης -για το ωραίο ταξίδι-, έστω και αν οι εξιχνιάσεις της σπάνια οδηγούν στη νέμεση. Συχνά, όμως, ακόμα και αυτή η θυμοσοφική στάση προκαλεί την οργισμένη αντίδραση του αδηφάγου πλέγματος εξουσίας. Τ.Μ.