Στην έκδοση αυτή παρουσιάζονται ποιήματα της Σαπφούς στο πρωτότυπο και η ανασύνθεση και απόδοσή τους από τον Οδυσσέα Ελύτη. H έκδοση αυτή, μικρού σχήματος, βασίζεται στην έκδοση του Ίκαρου του 1984.

(...) Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση στη Σαπφώ είναι η πίστη που δείχνει στην ποιητική ιδέα, η αντίληψή της ότι γράφοντας γίνεται μέτοχος αθανασίας. «Μνάσεσθαί τινά φαμι και ύστερον αμμέων» δηλώνει, και αυτό είναι κάτι που ο Όμηρος δεν το είχε, ίσως, σκεφθεί ποτέ. Σαν να 'ξερε από τότε η ποιήτρια ότι και τα εννέα δέκατα του έργου της να εξαφανίσει ο χρόνος, εκείνη, σαν αίσθηση ζωής, θα επιβιώσει. Όπως και έγινε. Καλύτερο παράδειγμα για την ισχύ που μπορεί να έχει ο ποιητικός λόγος δεν υπάρχει. Στροφές ακρωτηριασμένες, μισοί στίχοι, σπασμένες λέξεις, ένα τίποτε κι απ' αυτό το τίποτε, ένα θαύμα: μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με τα ιδιαίτερά της χαρακτηριστικά, στον ατομικό της μύθο και ολόκληρο τον φυσικό και τον ανθρώπινο διάκοσμο του πολιτιστικού χώρου όπου αναπτύχθηκε. Τόσο, θα έλεγες, μεγάλος είναι ο μαγνητισμός που εξαπολύουν οι λέξεις, φτάνει ν' αποσπασθούν από τον άξονα της χρησιμοθηρικής τους υποτέλειας. (...) (Από την παρουσίαση της έκδοσης)