«Ποια οικογενειακή δομή γνωρίσατε; Είχα απαντήσει: Καμία. Διατηρείτε έντονη εικόνα από τον πατέρα και τη μητέρα σας; Είχα απαντήσει: Συγκεχυμένη. Κρίνετε τον εαυτό σας καλό γιο (ή κόρη); Δεν υπήρξα ποτέ γιος. Με τις σπουδές που κάνετε, προσπαθείτε να διατηρήσετε την εκτίμηση των γονέων σας και να προσαρμοστείτε στο κοινωνικό σας περιβάλλον; Ούτε σπουδές, ούτε γονείς, ούτε κοινωνικό περιβάλλον. Προτιμάτε να κάνετε επανάσταση ή να αγναντεύετε ένα όμορφο τοπίο; Ν' αγναντεύω ένα όμορφο τοπίο. Τι προτιμάτε; Το βάθος του πόνου ή την ελαφρότητα της ευτυχίας; Την ελαφρότητα της ευτυχίας. Θέλετε ν' αλλάξετε ζωή ή να ξαναβρείτε μια χαμένη αρμονία;»

Μα τι ακριβώς είναι μια «χαμένη αρμονία»; Το ίδιο αναρωτιέται κι ο αφηγητής αυτού του εκπληκτικού, μικρού και συμπυκνωμένου μυθιστορήματος που, αφού το καταπιείς, εκρήγνυται μέσα σου σε σοφές ιαματικές δόσεις καλαισθησίας, μελαγχολίας και συγκίνησης.

Γι'άλλη μια φορά, ο Patrick Modiano, αυτός ο ευπατρίδης της νοσταλγίας, καταδύεται στο σκοτεινό πηγάδι του χρόνου, μήπως και σπάσει το ρεκόρ παραμονής κάτω απ' το σήμερα - με τη διαφορά, ότι, και πάλι, αυτός που κρατάει την αναπνοή του, είναι ο αναγνώστης...

Γι'άλλη μια φορά, στο γνώριμο και γνώριμα συναρπαστικό σύμπαν του Modiano, παρελθόν, παρόν και μέλλον διαλύονται (ή συγχέονται;), καθώς μια ξεκούρδιστη μνήμη πασχίζει να ανασυντεθεί το νόημα της ζωής, αλλά και το νόημα της αναζήτησης.