Στο «Ελεγείο» ο Φώτης Ιωαννάτος συνθέτει πάνω σε στίχους/ποίηση των Σ. Τσαμπίρα, Γιάννη Ρίτσου, Ομήρου, Α. Ρούκα, M. Tanner, Κ.Π. Καβάφη και Οδυσσέα Ελύτη – ακολουθεί, δηλαδή, τον γνωστό του από χρόνια δρόμο. Το αποτέλεσμα έχει έναν χαρακτήρα οπωσδήποτε και μια τραγουδοποιητική ειλικρίνεια. Ο Ιωαννάτος ξέρει να αφηγείται μʼ έναν τρόπο δυσεύρετο πια στη σύγχρονη δισκογραφία, και ακόμη πιο δυσεύρετο στην ελληνική (αν κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μʼ ένα ελληνικό άλμπουμ, μα με ένα βέλγικο). Οι μελωδίες του είναι πλούσιες, χωρίς να εμμένουν σε «σχήματα», με τα γεμίσματα των οργάνων να είναι συνεχή παρέχοντας στο σύνολο έναν καταφανή ρομαντικό «αέρα».
Τώρα, από πλευράς συγκεκριμένων tracks θα ξεχώριζα το αρχικό πολιτικό/ κοινωνικό/ ερωτικό “Ecologie” (Σ. Τσαμπίρας), που έχει τον τρόπο να σε παρασύρει μέσα από τα οκτώ λεπτά του, το «Ελεγείο» (Όμηρος) τόσο στην αρχαιοπρεπή τραγουδιστική όσο και στην ορχηστρική εκδοχή του, την «πόλι» του Καβάφη, που τη γνωρίζουμε και από άλλες διάφορες μελοποιήσεις και βεβαίως την 19λεπτη «Οξώπετρα» (Ελύτης), που αποτελεί και μια «κατάκτηση» όσον αφορά στη γενικότερη διαχείριση (χρόνου, μέτρων, στίχων κ.λπ.).

Πριν από περισσότερα από 40 χρόνια και μαζί με την αδερφή του Αγγελική, ο Φώτης Ιονάτος ξεκίνησε την καριέρα του ως συνθέτης, τραγουδιστής και παίκτης και ως μεταφραστής ποιητικής γραφής.
Τραγουδά την Ελλάδα και τα σημάδια της προσευχής και του επικού, του πόνου ή του εορτασμού αυτής της χώρας. Το μουσικό του γράψιμο αναπαράγει τον βαθύ και σοβαρό τόνο μιας εστίας που στοιχειώνεται από τους ποιητές της εξορίας και της μοναξιάς.
Εμπνέεται από την ποιητική γλώσσα, μεγεθύνοντας τη βαθιά ηχώ της μυθικής περιπλάνησης μέσα από την ηχητική δύναμη του τραγουδιού.