Για αυτό το άλμπουμ επέλεξα δύο ποιητές με πολύ διαφορετικά στυλ. Ο Σωτήρης Τσαμπίρας, ποιητής της εξορίας που έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Γαλλία και το Βέλγιο όπου πέθανε το 1993. Με έφερε πολλά μέσα από τη λεπτή ποίησή του. Ένας μελετητής πολυγλωσσών, πλούσιος σε συνεισφορές κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του καριέρας σε διάφορες χώρες, δημιούργησε μια προσωπική, ποικίλη ποίηση, χωρίς να ξεφύγει από το δρόμο του: να είναι άνθρωπος σε έναν κόσμο όπου η ανάγκη να αναγνωριστεί γίνεται επιμονή και απαραίτητη.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο μετανάστης στην Ελλάδα, που πέθανε το 1991, είναι ο άλλος αγαπητός ποιητής. Ακαδημαϊκός, άνθρωπος ποιητικός και πολιτικός, εξόριστος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των Συνταγματών, ένα σπάνιο ον, συγγραφέας μιας βαθιάς ποίησης, ένας εραστής της φύσης, ένας δημιουργός για τον οποίο ο μόνος τρόπος να αγαπάς είναι να αγαπάς τους άλλους. Μια διαυγή ποίηση γεμάτη φως, χωρίς φλυαρία. Τα ποιήματά του με συγκλόνισαν στο σημείο να ρυθμίσω αρκετά τη μουσική.
Οι ενορχηστρώσεις σε αυτό το άλμπουμ είναι μινιμαλιστικές. Ή μια πολύ απογυμνωμένη ενορχήστρωση, συχνά ακόμη και η μόνη κιθάρα μου! Αυτός ο τρόπος να κάνω πράγματα αντιστοιχεί στην τρέχουσα καλλιτεχνική αισθητική μου. Στη σύνθεση του 1989, αναμίξαμε ξανά την τρέχουσα φωνή μου. ΠΙ.

Πριν από περισσότερα από 40 χρόνια και μαζί με την αδερφή του Αγγελική, ο Φώτης Ιονάτος ξεκίνησε την καριέρα του ως συνθέτης, τραγουδιστής και παίκτης και ως μεταφραστής ποιητικής γραφής.
Τραγουδά την Ελλάδα και τα σημάδια της προσευχής και του επικού, του πόνου ή του εορτασμού αυτής της χώρας. Το μουσικό του γράψιμο αναπαράγει τον βαθύ και σοβαρό τόνο μιας εστίας που στοιχειώνεται από τους ποιητές της εξορίας και της μοναξιάς.
Εμπνέεται από την ποιητική γλώσσα, μεγεθύνοντας τη βαθιά ηχώ της μυθικής περιπλάνησης μέσα από την ηχητική δύναμη του τραγουδιού.