Δίνοντας τον τίτλο Πολιτεία Γ’ στα πρώτα νέα τραγούδια που γράφει μετά από διάστημα εφτά χρόνων, είναι φανερό πως ο Μίκης Θεοδωράκης ήθελε να συνδεθεί με το μακρινό παρελθόν του.

Μολονότι η Πολιτεία Β’ είχε έρθει τριάντα ολόκληρα χρόνια πριν, ο νέος αυτός κύκλος δίσκος πράγματι δημιουργεί μια αίσθηση συνέχειας. Και τη δημιουργεί με έναν ταπεινό τρόπο, με κεφάλι σκυμμένο, με ερωτικά τραγούδια γλυκιάς λύπης που αγγίζουν τον ακροατή. Βάζοντας μπροστά έναν εξαιρετικό Μητσιά και πίσω μια διακριτική Γαλάνη να σιγοντάρει, ο Θεοδωράκης ακολουθεί απλούς λαϊκούς δρόμους και ιδίως πάνω στους στίχους του Ελευθερίου χτίζει ορισμένα πολύ καλά τραγούδια. Η ενορχήστρωση αφήνεται στα χέρια του πιανίστα Γιάννη Κ. Ιωάννου, ο οποίος πετυχαίνει σωστές ισορροπίες, ακολοτθώντας μια συντηρητική προσέγγιση. Εκεί που ο δίσκος «κλωτσάει» κάπως είναι προς το τέλος, στα τραγούδια της Λίνας Νικολακοπούλου. Η τάση πάντως των καλλιτεχνών να εξαντλούν τα καλύτερα τραγούδια στο πρώτο μισό των δίσκων, στα 90’s ήταν πλέον κάτι το συνηθισμένο και αποδεκτό...

Συνολικά, απαλαγμένος από τα πολλά ηχητικά στολίδια και την άμεση πολιτική διάσταση στο στίχο, στην Πολιτεία Γ’ ο Μίκης Θεοδωράκης βρίσκει τη σύνδεση με το ιστορικό του παρελθόν, χωρίς βέβαια να καταθέτει κάποιο διαχρονικό ή σημαντικό τραγούδι.