Η παραγγελία για τη σύνθεση ενός συμφωνικού έργου αφιερωμένου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης (1992) έγινε στα 1990 από το IOC (International Olympic Comitee).

«Ξεκινώντας τη σύνθεση από τις ιδέες του κ.Samaranch που περιέχονταν στο σενάριο που μου είχε δώσει, κράτησα μόνο το ιστορικό της διαδρομής των Αγώνων. Σκέφτηκα ότι το περιεχόμενο και η μορφή ενός έργου, που απευθύνεται σε εκατομμύρια φιλάθλους όλου του κόσμου, πρέπει να αντιστοιχούν σε απλές παραστάσεις, όσο γίνεται πιο κοντά προς το τραγούδι, που αποτελεί τη βάση της μουσικής παιδείας των σύγχρονων κοινωνιών.

Γι΄αυτό προτίμησα τη φόρμα σουίτα, δηλαδή επτά ανεξάρτητα μέρη και το περιεχόμενο τραγούδι με όσο γίνεται πιο ανάγλυφες και εύληπτες συμφωνικές επεξεργασίες. Δηλαδή κάτι που είχα κάνει, νομίζω με επιτυχία, λίγο πιο πριν (1987) με τον καινούριο συμφωνικό – μπαλετικό «Ζορμπά». Τόσο στο ένα όσο και στο άλλο έργο, η χρήση παλιών δοκιμασμένων μουσικών θεμάτων (και για να το πω πιο απλά, τραγουδιών μου) δεν θεωρείται, τουλάχιστον από μένα, επιστροφή, αλλά σαν μια έμπρακτη απόδειξη της πίστης μου στο τραγουδιστικό υλικό μου, που ανεξάρτητα από την επιτυχία που είχε στην εποχή που πρωτοπαρουσιάστηκε, πιστεύω ότι ένα μέρος του έχει διαχρονική αξία.

Έτσι το «Canto Olympico», όπως τελικά αποφάσισα να το ονομάσω, είναι μια συμφωνική – ορατοριακή σουίτα σε επτά μέρη με τη συμμετοχή τριών σολίστ: ενός τενόρου, ενός μπάσου και ενός πιανίστα. Η χορωδία όπως και στο «Canto General», παίζει πρωταρχικό ρόλο. Και όταν λέμε χορωδία, εννοούμε ποιητικό κείμενο.

Από άποψη φιλοσοφίας και μορφής το «Canto Olympico» δεν στοχεύει απλά στην προβολή της παγκοσμιότητας του ολυμπιακού ιδεώδους, προσπαθεί να αποδώσει ό,τι διαχρονικό και αναλλοίωτο στην ψυχή του λαού που το δημιούργησε.» (Σημείωμα του συνθέτη για το έργο)