Υποστηριζόμενη από μια κιθάρα, κρουστά και το μπουζούκι, η φωνή της Νένας Βενετσάνου πλατιά, ζεστή, που φέρνει τη δύναμη και την γλύκα, το δράμα και την τρυφερότητα, τον πόνο και το γέλιο δίνει μια νέα διάσταση στη λαϊκή μουσική και στο ρυθμό του ζεϊμπέκικου.

Αν το νόημα της ελληνικής τραγωδίας είναι τόσο αρχιτεκτονικό, ο ρυθμός του ζεϊμπέκικου επανατοποθετεί τον καθένα εμπρός στις αρχαίες του ρίζες. 

Η Νένα Βενετσάνου κατέχει τη λεπτότητα αυτού του σύγχρονου ελληνικού ρυθμού, για να υπενθυμίσει σε όλους πως στη Μεσόγειο κατευθυνόμαστε απ' τον ήχο και το τραγούδι αυτό μετουσιώθηκε σε επίκληση, σαν μια λαϊκή προσευχή στο χάραμα της τρίτης χιλιετίας.