Ο εικοστός αιώνας κύλησε νερό, άπιαστος σαν πνοή ανέμου, μιά ανάσα, γοργό το τραίνο της Ιστορίας τον άφησε πίσω μαζί με τους άλλους. Μόνο που αυτή η ανάσα είχε επώδυνες αιωνιότητες μέσα της, αιματηρές και νοσογόνες, γεμάτες πίκρα και δάκρυα, κι ακόμα αναζητούνται φάρμακο για τον ανθρώπινο πόνο, χνάρια που οδηγούν στην αγάπη. Οι μηχανιστικές ερμηνείες καλώς κρατούν. Το σύμπαν απέχει έτη φωτός, ό,τι κι αν προσπαθούμε, μες στη νοησιαρχία και την εξειδίκευση συντονίζουμε βραχνές ρευστές συμπεριφορές. Το πρωί πήγαμε στην Ανάσταση, απόψε τηλεόραση, αεροπλάνο ανεβαίνει στους ουρανούς, διαλύει παλμούς φαντασίωσης και το έργο προς διερεύνηση. Η ζωή καθεαυτήν μοιάζει με αυτό που ήταν τον Μεσαίωνα, ή λίγο πριν, ή πιο μετά· δεν ξέρεις γιατί έζησες, ούτε και πώς να πεθαίνεις, μέσα σε γιορτές υπολογιστών -αυτοί συνεπείς καθ' ολοκληρίαν- και των κατασκευαστών τους. Συμβαίνουν αυτά, να πούμε, κάπου στο άπειρο θα ξεχάσουμε το πώς ζήσαμε. Τέσσερις γενιές ανθρώπων, οι μικρές ιστορίες τους, η ιστορία της πόλης τους, της Θεσσαλονίκης.